“Ayna ayna söyle bana, var mı benden daha güzeli bu dünyada?” diyen kötü kalpli kraliçenin masalıyla büyüyen bir çocuktum ben. Kendini sevmenin, güçlü ve zengin olmanın kibir, bencillik ve kötülükle ilişkilendirildiği, fakir, ezik, güçsüz olmanın erdem olduğunu anlatan, örnekleyen masallarla, Türk filmleriyle büyüdü benim neslim.

Öyle derine işledi ki bu şablonlar, kendimize ve dünyaya dair tüm düşüncelerimizi, inançlarımızı ve dolayısıyla kişiliğimizi ve hayatımızı şekillendirdi.

Toplumda şöyle etrafınıza bir bakın, evlenip aile kuran eşlerin, kendi aileleriyle olan bağımlı ilişkilerinden kurtulamaması evlilikleri ne hale getiriyor? “Ailesi ve elalem ne der”korkusuyla kendi arzu ve ihtiyaçlarını yok sayarak yaşayan insanlar hayatını nasıl heba ediyor. Mutlu olmadığı ilişkileri, işleri sağlığını yok etmek pahasını nasıl sürdürüyor. Hepsinin altında yatan, insanın kendi öz varlığını değerli görmemesi ve hatta kendini sevmenin ve istediklerini yapmanın suçluluk ve utanç kaynağı olduğuna dair derin inançlarıdır aslında. Bu inançlar çok küçük yaşlarda özellikle 0-7 yaş arasında önce ebeveynlerden sonra eğitim sisteminden ve hatta anlatılan masallardan ilmek ilmek işleniyor çocuğun zihnine. Önceleri sevilmek ve değerli hissetmek için kendini anne babasını mutlu etmeye mecbur hisseden çocuk büyüdükçe bu davranış şablonunu patronuna, sevgilisine, eşine hatta arkadaşlarına kadar genişleterek, bir yaşam biçimi haline getiriyor. Hayatını, başkalarının kurbanı olarak yaşadığına kendini ikna edip, tüm bunların kaynağının kendisini sevmemek, kendini başkaları kadar değerli görmemek olduğunu da idrak edemiyor.

KENDİNİ SEVMEK BENCİLLİK DEĞİLDİR

Bencillik ile kendini sevmenin arasındaki farkı iyi anlamak lazım.

Bencil insan SADECE BEN der. Kendini seven ÖNCE BEN der ve bu başkalarını önemsemediği anlamına gelmez.

Bencil insan HEPSİ BENİM der. Kendini seven HEPİMİZİN olsun der. Çünkü bilir ne eksiktir ne de fazladır başkasından. Kendine duyduğu öz şefkat, öz saygı çevresine de yayılır.

Öz şefkat eksikliğinin diğer bir kişilik yansıması da kurban rolünün tam tersi, kendini herkesin ve her şeyin sahibi sanan, herkesten üstün gören kibirdir. Bu kişiler gücünün yettiğine fiziksel ve/veya psikolojik şiddet uygulayarak, gücünün yettiğini ezerek kendini üstün ve değerli görme şablonu geliştirir beyninde.

Çevrenizde özgüvenli, güçlü olduğunu düşündüğünüz kişilere dikkatlice bakın. Tevazu sahibi mi yoksa kibirli mi? Tevazu öz şefkatten, kibir ise değersizlik ve yetersizlik inancından gelir.

Sonra tabi benzer benzeri çeker, bencil ve kibirli kendine bir kurban, kurbanda kendine bir bencil ve kibirli bulur. Birbirlerinden beslenirler.

MUTLULUĞUN YOLU ÖZ ŞEFKATTEN GEÇER.

Diyeceğim odur ki; çocuklarımızı kendini seven, kendine değer veren öz şefkat sahibi bireyler olarak yetiştirmek, başkalarına bağımlı değil sevgiyle bağlı, gücü ezmekte, yok etmekte değil, paylaşmakta ve işbirliği yapmakta bulanyetişkinler olmalarında en önemli etkendir. Olmasını hayal ettiğimiz dünya tam da böyle bir yer değil midir?

Bunu çocuklarınıza öğretirken önce kendinizi sevmeye başlamayı da unutmayın ama🤗

Nörobilim alanında yapılan araştırmalar kendimize ve başkalarına karşı hissedilen şefkatin ve öz saygınıngeliştirilebilir zihinsel bir beceri olduğunu gösteriyor. Beynimizin plastisite özelliğinden dolayı her an kendini öğrenmeyle ve yeni deneyimlerle biyolojik olarak değiştirdiğini düşünürseniz, bu ne imkansız ne de çok zor. Sadece emek vermek gerekiyor.

Gelecek yazımda sizlerle, hem bireysel hem toplumsal düzlemde yaralarımızın kökenini oluşturduğuna inandığım öz şefkat/öz saygı meselesinin detaylarını ve bir de kendi kendinize uygulayabileceğiniz öz şefkat geliştirme meditasyonumu paylaşacağım.

Youtube’da Mutlu İnsan kanalıma abone olarak hazırladığım meditasyonlardan yararlanabilirsiniz.

Gülferi Yıldırım… Sürekli üreten, yaratan, hayallerinin peşinde koşan, olumsuz deneyimlerin üzerinden kısa sürede geçebilen bir kadın. “Mutluluk paylaştıkça çoğalır” diyor ve Google’a “mutlu insan” yazdığınızda ilk sırada onun adı çıkıyor:) İTÜ Elektronik Mühendisliği’nden mezun olan ve uzun yıllardır sağlık sektöründe liderlik ve yöneticilik yapan Gülferi Yıldırım, 40’lı yaşlara geldiğinde ‘Ben niye yaşıyorum’, ‘Ben niye bu dünyadayım’ gibi sorularla kendini sorgulamaya başladığında, yoga ve meditasyonla tanışıyor.

Meditasyonla tanışmanız nasıl oldu?

Hayatın akışı içerisinde bazen öyle bir tempoya ve rutine giriyorsunuz ki, hayatın içinde işin dışında hiçbir şey olmamaya başlıyor ve sizi besleyen ana damarlar da tıkanıyor 40’lı yaşlara geldiğimde ‘Ben niye yaşıyorum?’, ‘Ben niye bu dünyadayım?’ gibi sorularla kendimi sorgulamaya başladığında, yoga ve meditasyonla tanıştım. Üstelik bunlar o zamana kadar uzak ve mesafeli durduğum konulardı. Köken elektronik mühendisliği olunca ağırlıklı matematiksel, analitik beş duyusuyla temas ettiği dışındaki her şeyi yok sayan bir zihin yapısı olan bir insandım. Yoga ve meditasyonla tanıştıktan sonra hayatımın pek çok alanında daha iyi hisseder ve daha çok üretir oldum. Eski zamanda vakit kaybı, ‘boş işler bunlar’ gibi mesafeli ve önyargılı durduğum şeylerin bugün çok sağlam bilimsel temelleri olduğunu gördüm.

Okumaya devam et →

İstanbul Teknik Üniversitesi’nde aldığı Jeoloji Mühendisliği eğitiminin ardından katıldığı bir güzellik yarışmasından derece alarak hayali olan oyunculuğu elde etmiş Şebnem Özinal. Yıllardır sahne tozu yutuyor, bunun yanı sıra sinema ve televizyonda da farklı rollerde birçok kez izledik onu. Bu yıl 4. Mutlu İnsan Zihin Ruh Beden Festivali’ne ilk kez katılacak olan Özinal, bu kez sadece oynamayacak aynı zamanda festival katılımcılarını da oynatacak ve hayatı oyunla anlatacak.

Okumaya devam et →